Daniel Melingo is, om het heel beschaafd uit te drukken, geen gewone kerel. Dat weet elkeen, die de man al eens live aan het werk zag -wat we de voorbije jaren heel geregeld konden in de Lage Landen- of al eens een plaat van hem beluisterde. De man nadert stilaan de leeftijd waarop wij hier met pensioen gaan, maar hij is de jongste jaren actiever dan ooit en hij reist de wereld rond om zijn versie van de tango, dé dans van zijn moederland Argentinië, te propageren.

Daar heeft hij alvast de nodige opleiding voor gehad: klassieke gitaar, klarinet, musicologie en compositie behoorden allemaal tot het lespakket dat hij in zijn jonge jaren opgelepeld kreeg.Nadat hij was afgestudeerd, trok hij naar Brazilië, waar hij een tijdje bij Milton Nascimento ging spelen. Nadat hij naar Argentinië terugkeerde, gooide hij zich op de rock, richtte Los Twist op, maar de onrustige ziel die hij toen al was, deed hem midden de jaren ’80 naar Spanje verhuizen, van waaruit hij in 1996 zijn eerste soloplaat uitbracht, “H20” getiteld, die zo goed als helemaal onder de radar bleef. En dus verhuisde Daniel opnieuw naar Argentinië, waar hij zich in de tango ging verdiepen, onder andere via een door hem gepresenteerd TV-programma, waarin hij een podium bood aan rockmuzikanten die hun interpretatie van de tango kwamen geven. Ondertussen zat de rest van de muziekwereld ook niet stil en ontstond een band als “Gotan Project”, die stormenderhand het hele Westen veroverde en de wereld ontsloot voor de tango. Gitarist Eduardo Makaroff lijfde Melingo in bij zijn pas opgerichte “Mañana”-label en de rest is geschiedenis.

Vandaag is Daniel Melingo aan zijn negende plaat toe en deze “Oasis” is het slotstuk van een drieluik dat in 2014 begon met “Linyera” en twee jaar later een vervolg kreeg met “Anda”, twee platen die de reputatie van Meliingo als componist, zanger, multi-instrumentalist en vooral live-performer voorgoed vestigden. Op die nieuwe plaat speelt het personage “El Linyera” opnieuw de hoofdrol. Verwonderlijk is dat niet, aangezien Melinga dik tien jaar aan de creatie van dat personage als zijn alter ego aan het werken is. Het gegeven van de plaat: een gedroomde wereldreis, een soort “Sprookje uit 1001 Nachten”, maar dan puur muzikaal uitgewerkt. Allerhande rare figuren komen langs en blijken verbonden met muziekvormen van West en -vooral- Oost. Je ziet, of vermoedt buikdanseressen, slangenbezweerders, sjamanen en vooral, je wordt geleid door een onzichtbare vrouw die op haar Griekse mandoline -Daniel heeft Griekse roots- elke nieuwe etappe aankondigt. Daar wacht je telkens een nieuw hoofdstuk, waarbij je wordt toegezongen door Melingo zelf, of door al even bijzonder klinkende vrienden als Fernando Noy, Vinicio Capossela, Miguel Zavaleta of Daniel’s zoon Félix.

Niet dat mijn Spaans geweldig is, maar het Lunfardo waar Melingo zich van bedient, is dermate specifiek, dat ik daar helemaal niks van begrijp en dat vind ik een beetje jammer, al draagt het op zich ook wel bij tot het mysterie van deze plaat die je een aantal keren moet beluisteren om ze te kunnen vatten: hier is jarenlang bijzonder hard aan gewerkt en, naarmate je vaker luistert, ontdek je een soort ritmiek, een soort patroon in de etappes die uitgezongen worden en die kennelijk bedoeld werd om druppelsgewijs ontdekt te worden door de luisteraar. Dat is een heel boeiend gegeven en deze plaat moet dan ook van harte aanbevolen worden aan alle muziekliefhebbers met zin voor avontuur. Ze is namelijk indrukwekkend mooi!

(Dani Heyvaert)